Պետությունը վերջին 5 տարիների ընթացքում հավելյալ 5-6 միլիարդի պարտքի տակ են մտցրել ու Լոնդոնի ամենա-ամենաճոխ ու թանկ հատվածում՝ Բուքինգեմյան պալատին մոտ, Մեյֆեյրի դիմաց, Ս. Ջեյմս հրապարակում շենք են գնում դեսպանատան համար։

ՈՒժեղ պետական գործիչ Սիմոնյան Ալենն իր պարտքը համարեց միանալ Ռուսաստանին մեղադրանքներ առաջադրելու համազգային կամպանիային և՞… արժանացավ Մարիա Զախարովայի ուշադրությանը:

Գեղեցիկ է Երևանը հատկապես վաղ առավոտյան ժամերին։ Մարդիկ ակտիվ եռուզեռի մեջ են, ոմանք էլ, բակում նստած, նայում են մյուսներին ու կյանքը վայելում։

Կարծում եմ` մեր ժամանակներում մարդկության ապագան պայմանավորված է ներդաշնակ զարգացման ու սիրո առկայությամբ: Այս առումով մեծ դեր ունենք մենք` հայերս, սակայն, ցավոք, մոռացել ենք այդ մասին։ Մեր խնդիրների լուծումը ևս սիրո ուժի մեջ է։ Հիշենք, թե ինչպես է Դավիթ Անհաղթը սահմանում փիլիսոփայությունը: Այն համարում է սեր՝ իմաստության հանդեպ։ Մեկնաբանելով մեծ իմաստասերի միտքը` կարող ենք ասել, որ ամեն ինչի հիմքը սերն է` նյութականից, մարմնականից մինչև հոգևոր: Անգամ արվեստում հիմնական գլուխգործոցները ծնվում են սիրով:

Եթե այս նյութից հետո որևէ գյումրեցի, շիրակցի կամ տաքսի շահագործող, պարեկի մորը այցի գնաց, կամ պարեկի ավտո վառեց պատասխանատվությունը ամբողջապես ընկնում է Վահե Ղազարյանի վրա։

Մենք այնքան խեղճ ենք ու այնքան անճար, Վախկոտ ենք այնքան ու այնքան ենք թույլ, Ամեն դուրսպրծուկ կարող է դառնալ Մեր գլխին՝ նորին գերազանցություն։

Մի 20 տարի առաջ ակտիվ աշխատում էի ամերիկյան պատվիրատուների համար՝ հեռահար ՏՏ ծառայութուններ մատուցելով։ Ընտիր պատվիրատուներ ունեի։ Կարելի է ասել՝ ներկայացնում էին ԱՄՆ-ի իսկական վերնախավը, վերին աստիճանի ինտելիգենտ և շատ կարգին մարդիկ էին։

Ի՜նչ սիրուն է մեր հայրենիքը: Մեկ-մեկ նայում եմ մեր չքնաղ բնաշխարհին, ու գեղեցկությունից համրանում, շունչս կտրվում է. մեր լեռները, անտառները, եկեղեցիները՝ ասես Սարյանի, Մինասի կատավները կենդանություն են առել: Բա մեր աղջիկնե՜րը՝ մեկը մեկից սիրուն, բա մեր խոհանո՜ցը, բա մեր երգե՜րը, բա մեր աստվածային այբուբե՜նը․․․ Իսկ ինչքա՜ն հանճար ենք տվել աշխարհին, որոնցով հպարտանում ենք, աջուձախ պարծենում։ Ո՜նց չսիրես էդ հայրենիքը։

Անհատի կուլտի առաջացման առաջին պայմանը մարդկանց ստրկամտությունն է։ Հենց ստրկամտությունը, ոչ թե տգիտությունը, քանի որ անհատի կուլտը սարքվում է, առաջին հերթին, գրագետ ու գիտուն ստրկամիտներով։

Այն միտքը, որ որևէ լուրջ նպատակի հասնելու համար և՛ մարդիկ, և՛ կոնկրետ նպատակին հասնելու միջոցները պետք է լինեն բոլոր կողմերով կատարյալ, պարզապես թյուրիմացություն է։